اذهبوا فتحسسوا من یوسف...
یا بَنِیَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ یُوسُفَ وَ أَخیهِ وَ لا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لا یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ(یوسف-87)
یعقوب(ع) به پسرانش گفت: ای پسرانم بروید و نشانه های یوسف را تحسس کنید و از رحمت خدا نا امید نشوید که جز آن ها که حق را می پوشانند از رحمت خدا نا امید نمی شوند...
خدایا تو خود گفتی که داستان یوسف(ع) احسن قصص است. حالا اما انگار اتفاقاتی افتاده باشد... کاش از این احسن قصص چیزی هم نصیب ما بشود برای این روزهایمان.
یعقوب(ع) برنامه خدا را می شناخت او به محض اینکه نشانه هایی را حس کرد که حکایت از یک اتفاق معمولی نداشت دستور تحسس را صادر کرد...
تحسس من یوسف نه تحسس یوسف! تحسس از حس کردن می آید، یعنی انگار که در فضایی قرار بگیری که بتوانی حس کنی، نه اینکه آیه و روایت و دلیل بخوانی... خود خودت حس کنی، با تمام وجودت نشانه های یوسف را تنفس کنی... تمام قلبت شهادت بدهد که به خدا قسم این نشانه یوسف هست، این صادره یوسف هست... جز یوسف نیست...
خدایا یعقوب تو برنامه تو را می شناخت می دانست که قبل از تحسس یوسف باید تحسس من یوسف باشد، باید آدم ها اول نشانه های یوسف را حس کنند، اول با تمام وجودشان شهادت بدهند که ولله این ها صادره های یوسف هست، بعدتر وقتی با تمام وجودشان نشانه های یوسف را حس کردند متمسک بشوند به این نشانه ها... تا تو ماجرا را جلو ببری و هروقت که صلاح دانستی ماجرا را به دیدار یوسف برسانی...
حالا اما این روزها...
خدایا زائران اربعین کم کم دارند آماده می شوند... انگار دل های همه گواهی می دهد که به خدا قسم این یک اتفاق معمولی نیست... این نوری عظیم است که آیه ای عظیم را قرار داده است. یوسف انگار که نشانه ای را ترتیب داده است، امام شب قدر انگار که حکمی را صادر کرده است... دل هایی که ناخودآگاه پر می کشد برای همراهی با این کاروان... کاروانیکه از همه جا و با هر اعتقادی و با هر تفاوتی دارد عضو گیری می کند...کاروانیکه آدم هایش با پوست و گوشتشان محو نشانه های یوسف می شوند، دیگر لازم نیست کسی برایشان بالای منبر برود، نفس که می کشند یوسف را حس می کنند...
خیر پیش رفقا... اذهبوا فتحسسوا من یوسف...
